Opis partycjonowania dysków twardych za pomocą zarządzania dyskami

W dzisiejszym wydaniu Geek School porozmawiamy o tym, jak korzystać z zarządzania dyskami ... ale pójdziemy o krok dalej i wyjaśnimy główne rekordy rozruchowe, tabele partycji i dyski dynamiczne.

NAWIGACJA SZKOLNA

1. Używanie Harmonogramu zadań do uruchamiania procesów później
2. Używanie Podglądu zdarzeń do rozwiązywania problemów
3. Opis partycjonowania dysków twardych za pomocą zarządzania dyskami
4. Nauka korzystania z edytora rejestru jak profesjonalista
5. Monitorowanie komputera za pomocą Monitora zasobów i Menedżera zadań
6. Omówienie panelu zaawansowanych właściwości systemu
7. Zrozumienie i zarządzanie usługami Windows
8. Korzystanie z Edytora zasad grupy do modyfikowania komputera
9. Opis narzędzi administracyjnych systemu Windows

Narzędzie do zarządzania dyskami na pierwszy rzut oka wydaje się dość proste. Jest lista twoich dysków twardych połączona z graficzną reprezentacją partycji na każdym z nich. Możesz tworzyć i edytować partycje ... ale jest o wiele więcej do zrobienia. Możesz tworzyć woluminy Spanned, Striped lub Mirrored na wielu dyskach lub tworzyć i dołączać wirtualne dyski twarde.

Jeśli zagłębisz się nieco głębiej, przekonasz się, że możesz przełączać dyski twarde między MBR (Master Boot Record) i GPT (Guid Partition Table) jako schemat partycji, a następnie możesz określić, czy chcesz używać podstawowych (domyślnych) partycji. lub użyć "Dynamic", który jest specjalną metodą pozwalającą systemowi Windows na obsługę partycjonowania.

Zmieszany? Czytaj dalej, a my postaramy się wyjaśnić to w sposób, który każdy może zrozumieć.

Zrozumienie interfejsu

Podczas pierwszego uruchomienia narzędzia Zarządzanie dyskami (które można wykonać, klikając prawym przyciskiem myszy przycisk Start w systemie Windows 8.1 lub ikonę Komputer w systemie Windows 7 i wybierając opcję "Zarządzaj"), zostanie wyświetlony interfejs z dwoma panelami. Lista woluminów znajduje się na górze, a lista fizycznych dysków znajduje się na dole.

Dolny panel pokazuje nie tylko listę dysków fizycznych, ale graficzną reprezentację partycji lub woluminów na każdym dysku, w tym kilka użytecznych informacji.

Na powyższym zrzucie ekranu zauważysz, że dyski mają dodatkowe informacje wyświetlane - możesz zauważyć, że dysk C: jest dyskiem rozruchowym, a partycja zarezerwowana przez system jest aktywna. Obie partycje to Podstawowa. Ta partycja System Reserved zawiera pliki rozruchowe, więc system BIOS komputera początkowo uruchamia się z tej partycji, a następnie system Windows ładuje się przez partycję C:.

Jeśli wybierzesz dysk lub partycję i skorzystasz z menu Akcja, zobaczysz listę większości opcji, w tym sposób tworzenia woluminu łączonego, rozłożonego lub dublowanego oraz przełączania między typem dysku MBR / GPT lub Podstawowy / Dynamiczny. Wyjaśnimy to wkrótce.

Jeśli klikniesz partycję prawym przyciskiem myszy, zobaczysz inną listę akcji - możesz zmienić literę dysku lub ścieżkę dla dysku (więcej informacji na ten temat później) lub możesz zmniejszyć / rozszerzyć wolumin, sformatować go, dodać lustro lub usuń je.

Wspomnimy o tym jeszcze później, ale warto to zauważyć od razu: Software RAID, podobnie jak w przypadku dublowania, stripowania lub łączenia, nie jest czymś, co chcesz zrobić, jeśli masz wybór. Zawsze lepiej jest używać sprzętowej macierzy RAID. Ważne jest jednak zrozumienie partycjonowania.

Inicjowanie dysku i wybór stylu partycji

Czy kiedykolwiek włożyłeś dysk do komputera tylko po to, aby wyświetlić okno z monitem o zainicjowanie dysku?

W rzeczywistości Windows nie wykrył żadnego formatu tablicy partycji, więc poprosi o "Initialize", co tak naprawdę oznacza wypisanie nowej pustej tabeli partycji. W nowoczesnych wersjach systemu Windows oznacza to, że możesz wybrać MBR i GPT.

Uwaga: tylko dlatego, że system Windows nie rozpoznał żadnej informacji o partycji, nie oznacza, że ​​twój dysk jest pusty. Jeśli wiesz, że dysk działa, możliwe, że masz problem ze sterownikiem, lub w niektórych przypadkach, jeśli podłączyłeś dysk zewnętrzny, możesz go usunąć, a następnie podłączyć ponownie. Oczywiście, jeśli wybrałeś GPT jako tabelę partycji, możliwe jest, że BIOS komputera nie poradzi sobie z tym.

Korzystanie z MBR (Master Boot Record)

Jeśli formatujesz dysk, który zamierzasz podłączyć do różnych komputerów, zazwyczaj musiałby używać "stylu" partycji MBR, ponieważ jest to naprawdę stary format, który działa wszędzie, ponieważ każdy komputer z normalnym BIOS-em obsługuje dyski twarde podzielone na partycje za pomocą MBR.

Współczesne komputery korzystające z UEFI odchodzą od obsługi MBR i przełączają się na nowszy i lepszy zamiennik znany jako GPT (Guid Partition Table), ponieważ MBR ma wiele problemów i ograniczeń.

Jednym z tych ograniczeń jest to, że MBR obsługuje tylko do 4 partycji podstawowych. Jeśli chcesz użyć więcej niż 4 partycji, musisz ustawić czwartą partycję jako "Rozszerzoną" partycję podstawową, która może zawierać w niej partycje "logiczne". Na szczęście wszystko to dzieje się teraz za kulisami zarządzania dyskami, ale z technologicznego punktu widzenia nie jest to najlepszy sposób radzenia sobie z problemami i ma dziwne problemy ze zgodnością..

Zwróć uwagę na partycje logiczne jaśniej niebieskie, podczas gdy partycja rozszerzona jest zielona.

Następnym ograniczeniem jest to, że partycje używające formatu MBR mają maksymalny rozmiar 2 TiB, co jest znacznie mniejsze niż to, co można uzyskać z nowoczesnych dysków twardych, a zwłaszcza z tego, co można zrobić ze sprzętową macierzą RAID za pomocą dwóch lub trzech TB dyski twarde.

To ograniczenie wynika z faktu, że istnieje 32-bitowa lista sektorów, a dyski twarde zwykle mają 512 bajtów na sektor. Tak więc 512 * 2 ^ 32 = 2 TiB, a zatem zawsze będziesz czytać, że partycje MBR mają ten limit.

Dobrą wiadomością jest to, że istnieje obejście, jeśli go potrzebujesz. Jeśli masz jeden z nowszych dysków twardych, które używają sektorów 4k, rzeczywisty teoretyczny limit wynosi 16 TiB zamiast 4096 * 2 ^ 32 = 16 TiB. Realistycznie jednak lepiej byłoby po prostu przenieść się na partycje GPT, które nie mają takich ograniczeń.

Korzystanie z GPT (Guid Partition Table)

Nowsza tabela partycji GPT "styl" jest wymagana na dysku rozruchowym przez nowsze komputery korzystające z UEFI zamiast z systemu BIOS - podczas gdy niektóre z nich obsługują tryb "starszej wersji BIOS", aby obsłużyć uruchamianie starszego stylu, zwykle używa się tylko GPT.

Od wersji Windows Vista zazwyczaj można używać partycji GPT na dysku danych na komputerze z nowszą wersją systemu BIOS, ale nie można ich używać jako dysku rozruchowego. 32-bitowy system Windows XP nie obsługuje go z całej dokumentacji, którą kiedykolwiek czytaliśmy.

Żadna z tych "Rozszerzonych" lub "Logicznych" partycji nonsens na dysku GPT.

GPT obsługuje do 128 partycji na tym samym dysku twardym, a każda partycja może wynosić 9,4 zettabajtów, czyli 1 miliard terabajtów, co jest dość niedorzeczną liczbą w dzisiejszych kategoriach. Zamiast przechowywania pojedynczej kopii tablicy partycji, jak to robi MBR, istnieje zarówno kopia główna, jak i kopia zapasowa, i mają cykliczne kontrole nadmiarowe w celu sprawdzenia poprawności danych.

Wszystkie dyski GPT zawierają "Ochronny MBR" na początku dysku, który jest w zasadzie fałszywym MBR na początku dysku, na którym umieszczono old-schoolowy dysk MBR ... a fałszywa tablica partycji pokazuje cały dysk jako pojedyncza partycja. Chroni to przed starszymi narzędziami, które niszczą Twój dysk, ponieważ nie mają obsługi GPT. Nie powoduje to jednak, że system plików jest czytelny na starszych komputerach.

Bootable GPT drives wymagają kilku rzeczy. Najpierw potrzebujesz partycji systemowej EFI, która wynosi co najmniej 100-260 MB w zależności od dysku, a ta partycja będzie zawierała program ładujący i inne informacje.

Aby lepiej zrozumieć różnicę między MBR i GPT, znaleźliśmy tę grafikę ukrytą głęboko w dokumentacji Microsoft i postanowiliśmy ją wyświetlić również tutaj. Zwróć uwagę na rzeczy z partycji danych LDM, które omówimy za chwilę.

W rzeczywistości możesz przełączać się między typami partycji MBR i GPT, klikając prawym przyciskiem myszy dysk w Zarządzanie dyskami. Problem polega na tym, że zanim to zrobisz, będziesz musiał usunąć wszystkie partycje na dysku, co czyni tę funkcję nieco mniej przydatną.

Wybór typu dysku: podstawowy lub dynamiczny

Jedną z innych koncepcji zarządzania dyskami jest bardzo mylący dysk "dynamiczny" zamiast domyślnego dysku "podstawowego". To, co sprawia, że ​​jest to bardziej mylące, to że możesz wybrać MBR i Dysk GPT w tym samym menu.

Podczas tworzenia dysku za pomocą formatowania partycji MBR lub GPT można utworzyć zwykłe partycje przy użyciu specyfikacji MBR lub GPT. W przypadku MBR, który byłby wyborem pomiędzy partycją podstawową a rozszerzoną / logiczną, a dla GPT byłby to zwykły partycji Guida. Windows określa to jako dysk "podstawowy".

Inną opcją w systemie Windows jest użycie "dysku dynamicznego", który pozwala systemowi Windows przejąć kontrolę nad partycjonowaniem, zamiast korzystać ze specyfikacji partycjonowania. Są one nazywane woluminami, a nie partycjami (w rzeczywistości Windows zawsze odnosi się do dowolnego typu partycji jako woluminu).

To, co dzieje się za kulisami, polega na tym, że Windows tworzy regularną strukturę partycji MBR lub GPT, która wypełnia cały dysk, a następnie Windows pozwala zarządzać "woluminami" na tym dysku, które działają jak partycje, a nawet zapewniają dodatkowe funkcje. Ponieważ dyski dynamiczne są nadal zależne od podstawowej struktury MBR lub GPT, należy wybrać między nimi mądrze - jeśli potrzebujesz ogromnego dysku, GPT to prawdopodobnie droga.

System Windows używa bazy danych Menedżera dysków logicznych (LDM) do przechowywania typów woluminów, liter dysków i wszystkich innych informacji, a nawet replikuje tę bazę danych do każdego dysku dynamicznego na komputerze w celu utworzenia kopii zapasowej. Na dysku MBR dane te są przechowywane w 1 MB na dysku, a na dysku GPT system Windows utworzy ukrytą partycję o wielkości 1 MB nazywaną partycją metadanych LDM..

Odbicie lustrzane dysku systemowego

Możesz łatwo przekonwertować dysk systemowy na dysk dynamiczny, aby go odtworzyć. Wystarczy uruchomić kreatora kopii lustrzanej, klikając prawym przyciskiem myszy dysk systemowy i wybierając opcję Dodaj kopię dystrybucyjną.

Zostaniesz poproszony o konwersję dysków na dynamiczny zamiast Basic i otrzymasz ostrzeżenie, że nie możesz uruchomić żadnego innego systemu operacyjnego. Zgadza się, dyski dynamiczne przerywają scenariusze z dwoma uruchomieniami.

Po skonfigurowaniu kopii lustrzanej komputer spowolni proces indeksowania, ponieważ wszystkie dane z dysku systemowego zostaną skopiowane na inny dysk. Od tego momentu dane powinny pozostać zsynchronizowane na obu dyskach.

Możesz kliknąć prawym przyciskiem myszy napęd lustrzany, aby "złamać" lustro, które zatrzyma odbijanie lustrzane, ale pozostawi wszystko samo na każdym napędzie, lub możesz usunąć lustro.

Uwaga: Nie można zsynchronizować dysku MBR z napędem GPT.

Rodzaje woluminów dla dysków dynamicznych

Kiedy pracujesz z woluminem na Dysku Dynamicznym, możesz rozszerzyć lub rozszerzyć ten wolumin na wiele dysków, możesz rozbierać lub odbić, lub w wydaniach serwerowych możesz nawet używać RAID 5. Nie ma też prawdziwego ograniczenia liczba tomów, które możesz mieć, chociaż nie byłoby sensu mieć ich ogromnej liczby.

Oto typy woluminów, które możesz utworzyć na Dysku dynamicznym:

• Prosta objętość - jest to zwykła "partycja". Jeśli typ dysku to "Basic", tworzy on rzeczywistą partycję.
• Pasiasta objętość - dane są rozłożone na wielu dyskach twardych, dzięki czemu każdy inny segment danych jest rozłożony między dyskami w celu uzyskania maksymalnej wydajności. Nie ma redundancji.
• Łączona objętość - dane wypełniają się na jednym dysku, a następnie wypełniają następny dysk, gdy staje się on bardziej pełny. Dwa lub więcej dysków jest zasadniczo połączonych razem w celu utworzenia większego dysku. Tu również nie ma redundancji.
• Mirrored Volume - dla użytkowników domowych jest to jedyna forma nadmiarowości, którą otrzymasz z opcjami oprogramowania. Wydajność odczytu powinna być większa, ale wydajność zapisu może być nieco wolniejsza, ponieważ system Windows musi zapisywać dane na obu dyskach dla wszystkiego.
• Wolumin RAID5 - działa tylko w wersjach serwerowych, ale może być rozłożony na 3 lub więcej dyskach twardych i zawierać pasek parzystości, aby zapobiec utracie danych w przypadku awarii dysku.

Uwaga:nie można użyć dysku dynamicznego do wymiennego / przenośnego napędu.

Windows 8 zmienia wszystko

Jedną z najciekawszych funkcji systemu Windows 8 jest funkcja o nazwie Storage Spaces, która całkowicie zastępuje zarządzanie dyskami i całą tą wymaganą wiedzę dla niezwykle łatwego w użyciu systemu zapewniającego podobną do RAID funkcjonalność napędów danych..

Nie możesz używać przestrzeni dyskowych dla dysku rozruchowego, ale używanie go jest bardzo proste - i obsługuje nadmiarowość, więc jeśli jeden z twoich dysków twardych umrze, nie stracisz wszystkiego.

Aby uzyskać do niego dostęp, wejdź do Panelu sterowania i wyszukaj Miejsca do przechowywania. Następnie kliknij "Utwórz nową pulę i miejsce do przechowywania".

Po wybraniu dysków na następnym ekranie kliknij opcję Utwórz pulę.

Możesz wybrać jedną z wielu opcji, a następnie utworzyć pulę pamięci. Interesujące jest to, że kiedy to zrobisz, będzie on automatycznie raportował do zarządzania dyskami tak, jakby był pojedynczym dyskiem - tak samo jak sprzętowa macierz RAID.

Powiedzieliśmy to wcześniej i powiemy to jeszcze raz: Zawsze powinieneś inwestować w sprzętową macierz RAID, jeśli możesz zamiast używać substytutów oprogramowania. Ale czy nie jest wspaniale nauczyć się czegoś nowego?

Montowanie woluminów jako listów napędowych lub folderów

Jeszcze jedna rzecz, zanim pójdziemy: możesz zmienić punkt montowania dowolnego dysku z wyjątkiem dysku systemowego, klikając prawym przyciskiem myszy, a następnie wybierając z menu polecenie "Zmień literę dysku i ścieżki". Z tego okna dialogowego możesz zmienić literę dysku, lub nawet dodać ścieżkę do folderu na dysku, a partycja zostanie zamontowana w tym folderze, tak jak w systemie Linux.

To naprawdę świetny sposób, aby dodać więcej miejsca do swojego systemu bez konieczności przenoszenia elementów na dysk D: lub używania dowiązań symbolicznych - wystarczy zamontować drugi dysk w folderze użytkownika.

Co jeszcze?

Możesz również utworzyć plik VHD (wirtualny dysk twardy) i zamontować go jako literę dysku - to bardzo przypomina montaż obrazu ISO. Możesz rozszerzyć i zmniejszyć partycje, mimo że nie działa to dobrze w zarządzaniu dyskami.

Możesz także uzyskać dostęp do wszystkich tych samych poleceń i wiele więcej, używając narzędzia diskpart.exe wiersza polecenia. Jest niesamowicie potężny i nie mieliśmy dzisiaj czasu, aby to osiągnąć, ale porozmawiamy o tym w przyszłej lekcji.

A jeśli chcesz sformatować swoje dyski twarde, a nie masz pewności, który format wybrać, prawdopodobnie powinieneś trzymać się NTFS.