Jak wybrać schemat partycji dla twojego komputera z systemem Linux

Boisz się przerażającego słowa "p"? Nie jesteś sam. Partycje mogą się skomplikować, więc poniżej wyjaśniono, czym one są, w jaki sposób są używane, a także prosty szablon do użycia dla własnej instalacji systemu Linux.

Zdjęcie: dmyhung

Co to są partycje?

Partycje są podziałami w formatowaniu dysku twardego. Jest to logiczny - w przeciwieństwie do fizycznego - podział, więc możesz edytować i manipulować nimi w różnych celach. Pomyśl o podzieleniu dysku na dwie części konfiguracji. Partycje są naprawdę przydatne, ponieważ działają jak piaskownica. Jeśli masz dysk twardy o pojemności 1 TB podzielony na partycje o pojemności 250 GB i partycji o pojemności 750 GB, to, co masz na tym drugim dysku, nie wpłynie na drugi i na odwrót. Możesz udostępniać jedną z tych partycji w sieci i nigdy nie martwić się o osoby, które uzyskują dostęp do informacji z drugiej. Można zainstalować system Windows, przesiąknięty wirusami i trojanami. Druga może być uruchomiona w bardzo przestarzałej instalacji Linuxa z dodatkowym zabezpieczeniem. Nigdy nie będą się wtrącać, chyba że albo je wytworzysz, albo sam twardy dysk fizycznie umrze.

Inną pożyteczną rzeczą jest to, że możesz mieć wiele partycji, z których każda jest sformatowana za pomocą innego "systemu plików". System plików to formatowanie dysku do tabeli, którą system operacyjny może odczytać, zinterpretować i napisać. Masz tylko jeden dysk twardy? Jest to w porządku, ponieważ wciąż można zainstalować na nim wiele systemów operacyjnych bez posiadania innego fizycznego dysku.

Chociaż istnieje mnóstwo typów systemów plików, istnieją tylko trzy rodzaje partycji: podstawowa, rozszerzona i logiczna. Dowolny dysk twardy może mieć maksymalnie cztery podstawowe partycje. To ograniczenie wynika z czegoś, co nazywa się głównym rekordem rozruchowym, który informuje komputer o partycjach, z których może się uruchomić, dlatego partycje podstawowe są zwykle zarezerwowane dla systemów operacyjnych. Ale co, jeśli chcemy więcej niż cztery? Właśnie tam wchodzi rozszerzona partycja. Służy jako pusty kontener dla dowolnej liczby mniejszych, logicznych partycji. Możesz zrobić tyle, ile chcesz, a także umieścić je w swoich sekcjach spoza OS.

Jeśli partycje rozszerzone są tak wielkie, dlaczego po prostu ich nie używać? To dlatego, że nie można bezpośrednio uruchomić z dowolnego miejsca wewnątrz partycji rozszerzonej. Są sposoby na obejście tego, ale najlepiej jest wcześniej odpowiednio zaplanować z partycjami podstawowymi. Ponadto sposób, w jaki partycje są ponumerowane przez system, zależy od tych typów. Najpierw komputer będzie numerował na podstawie wszystkich partycji podstawowych, a następnie logicznych. Może to spowodować zmianę liter dysków, jeśli przełączasz się między systemami operacyjnymi lub dodajesz lub usuwasz partycje później.

Montuj punkty w systemie Linux

Image by MethodDan

W systemie Windows rzeczy są dość wyraźnie przycięte: żyje na dysku, zwykle na jednej partycji i tyle. Jeśli masz inne dyski i mają kompatybilny system plików, to również je przeczytają. Jeśli nie, zazwyczaj je zignoruje lub zaoferuje możliwość ponownego sformatowania. Linux - i wszystko, co przypomina system Unix, naprawdę - nie działa w ten sposób.

Sposób działania Linuksa polega na tym, że umieszcza wszystko na drzewie. Jeśli masz inną partycję lub dysk, zostanie ona "zamontowana" jako gałąź w określonym folderze, zwykle / media lub / mnt. Katalog, do którego jest montowana partycja, nazywany jest "punktem podłączenia". Ta metoda działa lepiej w przypadku struktury drzewa systemu Linux i można zamontować partycje jako foldery niemal w dowolnym miejscu. W systemie Windows to nie jest tak łatwe do zrobienia; nowe partycje zwykle pojawiają się jako osobne dyski. Ponadto Linux może pracować z wieloma innymi typami systemów plików natywnie niż Windows.

Pamiętasz, jak mogły istnieć tylko cztery podstawowe partycje? Jeśli chcesz uruchomić system operacyjny, tak jak ktoś na forach JustLinux, możesz ustawić partycję podstawową dla / boot, w której znajduje się bootloader, taki jak GRUB lub LiLo, który obsługuje początkowe funkcje, a następnie kontynuuje uruchamianie w rozszerzonych partycjach..

Jaki schemat powinienem użyć?

Standardowy schemat partycji dla większości domowych instalacji systemu Linux wygląda następująco:

• Partycja o wielkości 12-20 GB dla systemu operacyjnego, która jest montowana jako / (nazywana "root")
• Mniejsza partycja używana do powiększania pamięci RAM, montowana i określana jako zamiana
• Większa partycja do użytku osobistego, zamontowana jako / home

Dokładne wymagania dotyczące rozmiaru zmieniają się w zależności od Twoich potrzeb, ale zazwyczaj zaczynasz od zamiany. Jeśli wykonujesz wiele edycji multimediów i / lub masz mniej pamięci RAM, powinieneś użyć większej ilości wymiany. Jeśli masz dużo pamięci, możesz ją skusić, chociaż niektóre dystrybucje Linuksa mają problem z przejściem w stan wstrzymania lub hibernacji bez większego zamiany. Regułą jest to, że wybieracie od 1,5 do 2 razy ilość pamięci RAM jako miejsca wymiany, i umieszczacie tę partycję w miejscu, do którego można szybko dotrzeć, na przykład na początku lub na końcu dysku.

Nawet jeśli zainstalujesz oprogramowanie tonowe, powinno wystarczyć maksymalnie 20 GB dla partycji root. Większość dystrybucji Linuksa używa dziś ext3 lub ext4 jako swojego systemu plików, który ma wbudowany mechanizm "samooczyszczania", więc nie musisz go defragmentować. Jednak aby to działało najlepiej, powinno być wolne miejsce dla 25-35% partycji.

Wreszcie, cokolwiek jeszcze masz, powinieneś przejść do partycji / home. Tutaj przechowywane są twoje osobiste rzeczy. Jest to funkcjonalny odpowiednik katalogu "Użytkownicy" w systemie Windows, zawierającego ustawienia aplikacji, muzykę, pliki do pobrania, dokumenty itp. Oraz wszystkich innych użytkowników, którzy są w systemie. Dobrze jest mieć / home na osobnej partycji, ponieważ po uaktualnieniu lub ponownym zainstalowaniu systemu operacyjnego nie trzeba wykonywać żadnych kopii zapasowych w tym folderze! Czy to nie jest wygodne? Na dodatek większość ustawień związanych z programem i interfejsem użytkownika jest również zapisywana!

Jeśli używasz serwera z dużą liczbą użytkowników i / lub dużą ilością multimediów, możesz zoptymalizować wydajność, używając dwóch dysków twardych. Mały dysk półprzewodnikowy byłby idealny dla systemu operacyjnego do życia, może najwyżej 32 GB, a ty możesz rzucić partycję wymiany na początku "zielonego" dysku o pojemności 1 lub 2 TB, który jest zamontowany / home.

Jeśli masz ochotę na większe majsterkowanie, możesz nawet skonfigurować różne partycje dla takich elementów, jak katalog tymczasowy (/ tmp), zawartość twojego serwera internetowego (/ var / www), programy (/ usr) lub pliki dziennika ( / var / log).

Określanie punktów montażu podczas instalacji

W naszym przykładzie użyjemy pokazania konfiguracji partycji podczas instalacji Ubuntu Maverick Meerkat. Kiedy dojdziesz do miejsca, w którym mówi "Przydziel obszar dysku", wybierz "Określ partycje ręcznie (zaawansowane)."

Nie panikuj tylko dlatego, że widzisz "zaawansowane"; to naprawdę nie jest takie trudne, a otrzymasz pewne realne korzyści z tego procesu. Kliknij naprzód, a zobaczysz tabelę partycji.

Kliknij na wolny wiersz w tabeli, a następnie kliknij "Dodaj ...". Jeśli nie masz wolnego miejsca, kliknij partycję Windows, naciśnij "Zmień ..." i zmniejsz ją do bardziej smacznego rozmiaru. To da ci trochę wolnego miejsca do pracy.

Tutaj widzisz, że utworzyłem partycję podstawową około 11,5-nieparzystej GB na początku dysku i określiłem ją jako root jako punkt montowania. Będziesz musiał użyć systemu plików zgodnego z Linuksem, więc użyłem domyślnego ext4, chociaż możesz używać ext2, ext3, ReiserFS lub cokolwiek innego. Zrób badania online i będziesz mógł wybrać najlepsze, ale jeśli masz wątpliwości, trzymaj się domyślnych. Możesz dostosować swój do więcej miejsca, jeśli masz go, ale znowu, prawdopodobnie nigdy nie będziesz potrzebować więcej niż 20 GB, chyba że instalujesz / kompiluje dużo oprogramowania. Kliknij "OK" i masz ustawione tworzenie kolejnej partycji.

Tym razem, jak widać, wybrałem partycję logiczną (program partycjonujący automatycznie tworzy dla niej partycję rozszerzoną). Ponieważ ten komputer ma 512 MB pamięci RAM, około 1,5 raza to określiłem jako "obszar wymiany". Zauważ też, że utknąłem to na końcu dysku, co pomoże utrzymać czas wyszukiwania dysku na poziomie minimum. Kliknij "OK", a my utwórz kolejną partycję.

Wybrałem całą resztę przestrzeni w środku, aby była partycją / home. Zgodny system plików, który wybrałem, to znów ext4. Teraz jest szara strefa: czy powinna być pierwotna czy logiczna? Poszedłem z podstawowym, ponieważ wiem, że nie będę instalować innego systemu operacyjnego tutaj, inaczej poszedłbym z logiką. Jeśli nie planujesz instalowania więcej niż trzech systemów operacyjnych, możesz po prostu uczynić to podstawowym ze względu na prostotę.

Po zakończeniu możesz wznowić instalację. Oto wynikowa tabela partycji:

Jeśli masz zimne stopy, możesz zrezygnować z instalacji w tym momencie bez obawy utraty danych. Nic nie zostanie zrobione na dysku, dopóki nie klikniesz "Zainstaluj teraz", aby móc wracać i edytować rzeczy według własnego uznania.

Teraz, gdy już wiesz, jakie są partycje i jak optymalnie skonfigurować instalację Linuksa, możesz kontynuować wyszukiwanie w Internecie. Jest o wiele więcej do nauczenia się! Czy masz jakieś rady lub porady dotyczące tego procesu? Może jakieś przydatne doświadczenia do dzielenia się? Pamiętaj, aby dodać komentarz!