Normy dotyczące bezprzewodowych standardów wyświetlania AirPlay, Miracast, WiDi, Chromecast i DLNA

HDMI pozwala podłączyć prawie każde urządzenie do telewizora lub innego zewnętrznego wyświetlacza, ale HDMI wymaga połączenia przewodowego. Możesz założyć, że istnieje dobrze obsługiwany standard dla wyświetlaczy bezprzewodowych, ale mylisz się.

Jeśli chodzi o dublowanie ekranu urządzenia bezprzewodowo lub używanie go jako pilota do wyświetlania multimediów wyświetlanych na innym ekranie, wciąż istnieje wiele różnych konkurencyjnych standardów zwalczających go na rynku.

AirPlay

AirPlay to standardowy wyświetlacz firmy Apple. Pozwala przesyłać strumieniowo wideo z iPhone'a, iPada lub Maca do Apple TV. Za pomocą AirPlay możesz wyświetlać zawartość pulpitu komputera Mac, uruchamiać wideo w aplikacji na iPhonie i "wypychać" je na telewizor lub grać w grę na iPadzie i odtwarzać obraz na ekranie telewizora.

Standard AirPlay firmy Apple jest wystarczająco elastyczny, aby działać na dwa różne sposoby. Może wykorzystywać funkcję dublowania ekranu do odzwierciedlania zawartości ekranu urządzenia lub korzystać z inteligentniejszego trybu strumieniowego. Możesz na przykład odtwarzać wideo w aplikacji na iPhonie i sterować odtwarzaniem na telewizorze za pomocą elementów sterujących odtwarzaniem na iPhonie. Nawet podczas korzystania z elementów sterujących odtwarzaniem na ekranie iPhone'a, nie pojawią się one na ekranie telewizora - AirPlay jest wystarczająco inteligentny, aby przesyłać strumieniowo tylko te treści, które chcesz oglądać na ekranie.

AirPlay działa bardzo dobrze, ale ma duże ograniczenia - działa tylko z urządzeniami Apple. Jeśli masz komputer Mac, iPhone, iPad i Apple TV, będziesz z niego zadowolony. Jeśli chcesz przesyłać strumieniowo z laptopa z systemem Windows lub urządzenia innego niż Apple TV, nie masz szczęścia.

Miracast

Miracast to branżowy standard, który jest zasadniczo odpowiedzią na AirPlay firmy Apple. Obsługa Miracast jest zgodna z systemem Android 4.2+ i Windows 8.1, umożliwiając smartfonom z systemem Android, tabletom i laptopom z systemem Windows oraz innym urządzeniom bezprzewodowe przesyłanie strumieniowe do odbiorników zgodnych z Miracast.

Teoretycznie Miracast jest świetny. W praktyce Miracast nie sprawdził się tak dobrze. Podczas gdy Miracast jest teoretycznie standardem, istnieje tylko garstka odbiorników Miracast, które faktycznie sprawdzają się w praktyce. Chociaż urządzenia mają współpracować z innymi urządzeniami obsługującymi standard, wiele urządzeń z certyfikatem Miracast po prostu nie działa (lub nie działa dobrze) z odbiornikami certyfikowanymi przez Miracast. Standard wydaje się załamany w praktyce - nie jest to tak naprawdę standard. Sprawdź tabelę wyników testu, aby zobaczyć, jak dużą część niezgodnego bałaganu wydaje się wydawać Miracast.

Innym problemem jest to, że standard nie wymaga oznaczania urządzeń marką "Miracast". Producenci zaczęli nazywać swoje implementacje Miracast innymi rzeczami. Na przykład, LG dzwoni do wsparcia Miracast "SmartShare", Samsung nazywa to "AllShare Cast", Sony nazywa to "zwierciadłem ekranu", a Panasonic nazywa to "lustrzanym odbiciem". Możesz odebrać nowy telewizor Samsung, zobacz "AllShare Umieść "logo" na pudełku i nie miej świadomości, że jest to teoretycznie telewizor kompatybilny z Miracast. Prawdopodobnie działałoby to tylko z innymi urządzeniami Samsung obsługującymi AllShare Cast - i możesz nie pomylić się, biorąc pod uwagę, że teoretycznie kompatybilne urządzenia Miracast są ze sobą niezgodne!

Można założyć, że ponieważ Microsoft dodał wbudowaną obsługę Miracast do Windows 8.1, ich konsola Xbox One działałaby jak odbiornik Miracast. Dzięki temu przesyłanie strumieniowe z tabletu z systemem Windows 8.1 do telewizora za pośrednictwem konsoli Xbox One będzie możliwe i łatwe. Myliłbyś się - Xbox One nie może funkcjonować jako odbiornik Miracast.

Innymi słowy, Miracast nie radzi sobie zbyt dobrze. Nawet jeśli tak, to jest inny problem: Miracast oferuje tylko lustrzane odbicie. Nie można przesyłać strumieniowo wideo z telefonu na telewizorze bez wyświetlania elementów sterujących odtwarzaniem na ekranie telewizora podczas korzystania z nich, na przykład.

WiDi

WiDi jest skrótem od Intel Wireless Display, funkcji związanej ze standardem Intel Wi-Fi Direct. Jest to próba Intela polegająca na zaoferowaniu bezprzewodowego systemu przesyłania strumieniowego wideo i audio, który mógłby konkurować z AirPlay firmy Apple. WiDi nigdy nie widziało zbyt wiele.

Technologia Intel Wireless Display 3.5 sprawia, że ​​WiDi jest kompatybilny z Miracast, zasadniczo zmieniając WiDi w inny markowy zgodny ze standardem Miracast. Intel zasadniczo złożył WiDi w Miracast.

Chromecast

Gdy Google uruchomił Nexusa 4 z Androidem 4.2 w 2012 roku, rozmawiali o wsparciu Miracast. Wkrótce powiedzieli, że będziecie mogli kupić tanie odbiorniki kompatybilne z Miracast, które można podłączyć do portu HDMI telewizora. Problem z wyświetlaniem bezprzewodowym zostałby rozwiązany, umożliwiając łatwe wyświetlanie kopii lustrzanych z urządzeń z systemem Android i Windows.

Te tanie, kompatybilne odbiorniki nie zostały zmaterializowane. Zamiast tego rok później Google uruchomił Chromecasta. Chromecast to tani odbiornik, który podłącza się do portu HDMI telewizora, ale używa czegoś, co nazywa się protokołem DIAL (DIscover And Launch). Aby korzystać z Chromecasta, otwórz aplikację na telefonie z Androidem - na przykład Netflix. Informujesz firmę Netflix, aby odtwarzała wideo na Chromecasta. Chromecast następnie łączy się z Internetem i odtwarza wideo, co pozwala kontrolować jego odtwarzanie za pośrednictwem aplikacji na smartfonie.

W ten sposób smartfon pozwala odkrywać filmy, uruchamiać je na Chromecaście i kontrolować ich odtwarzanie. Chromecast nie wyświetla zawartości ekranu urządzenia. Chromecast oferuje też funkcję, dzięki której możesz przesyłać strumieniowo cały komputer lub zawartość karty Chrome do telewizora za pośrednictwem Chromecasta - podobnie jak AirPlay.

Podobnie jak Xbox One Microsoftu, Google Chromecast w ogóle nie obsługuje Miracast. Chromecast wyraźnie pokazuje, że Google podrzuca ręce w górę i rezygnuje z Miracasta, przynajmniej w krótkim okresie. Biorąc pod uwagę wszystkie problemy z Miracast i jak dobrze działa Chromecast, wydaje się, że Google podjął właściwą decyzję.

Play To, DLNA, UPnP

DLNA oznacza "Digital Living Network Alliance." DLNA używa Universal Plug and Play (UPnP) - ale nie typu UPnP, który pozwala na automatyczne przekazywanie portów na routerze.

Mylić jeszcze? Staraj się nie być - ten standard to bałagan różnych terminów, ale urządzenia z obsługą DLNA pojawiają się jako cele "Play To". Zasadniczo widzisz je.

DLNA nie jest tak naprawdę rozwiązaniem wyświetlania bezprzewodowego. Zamiast tego jest to po prostu sposób na pobieranie treści na jedno urządzenie i odtwarzanie go na innym. Na przykład można otworzyć program Windows Media Player na komputerze i użyć funkcji Odtwórz do, aby odtworzyć plik wideo z twardego dysku komputera do odbiornika audio / wideo podłączonego do telewizora, takiego jak konsola do gier. Zgodne urządzenia automatycznie reklamują się w sieci, aby pojawiły się w menu Play To, bez potrzeby dalszej konfiguracji. Urządzenie połączy się następnie z komputerem przez sieć i strumieniowo przesunie wybrane multimedia.

Nadal można używać technologii DLNA do strumieniowego przesyłania multimediów z komputera z systemem Windows 8.1 na konsolę Xbox One. Jednak standard został wyraźnie zaprojektowany lata temu - zakłada, że ​​masz lokalne media. Funkcja Odtwórz tylko pozwala odtwarzać lokalne pliki multimedialne, takie jak zdjęcia, wideo i muzykę na dysku twardym. Nie ma możliwości odtwarzania filmów z serwisu Netflix lub YouTube, strumieniowania muzyki z usługi online, wyświetlania prezentacji i kontrolowania jej na ekranie lub wyświetlania zawartości pulpitu.

AirPlay przybył w 2010 roku, a inne firmy wciąż próbują go dopasować. Jeśli jesteś jednym z wielu ludzi, którzy chcieliby zobaczyć otwarty standard, który pozwala urządzeniom spoza Apple na bezprzewodowe udostępnianie swoich monitorów, bałagan Miracast jest trudny do obejrzenia.

Image Credit: Simon Yeo na Flickr, bustown na Flickr